Stereotypes in Indian cinemas

I am no expert in cinemas, so some of my comments may be off mark in some places. But what I have observed is what I have written. Nowadays, all Hindi movies must have somebody named Rahul. Even Karan, Prem also figure in almost all Hindi films. Earlier it was Vijay, Arjun. And heroines have to be Pooja, Neha, Riya, Tia, Nisha, Shriya, all two syllable names only. Whatever happened to those beautiful, bit longish names? Even ads and serials have Rahuls and Poojas in them. Rich men are always Saxenas, Malhotras, Mehrotras, Guptas. A rich man has to be in a suit and tie even at midnight.

In earlier Hindi films, the hero had a friend who invariably had to be a Muslim. And he was made to utter 'Allah' every two minutes. If it was a patriotic film, the Muslim friend would be the first one to die for his country. If the setting was a city, then there would be a Christian friend too.

Look at the party scenes. Except the hero, heroine, her father, maybe some villains, rest all would be standing stiff and expressionless, irrespective of whether it is a song, dialogue or fight sequence. This is not the case on English movies where everyone in a group scene would be emoting and doing something that is related to that scene.

Another predictable item in earlier movies was the status. If the hero was poor, heroine would be rich, stinking rich. The arrogant and haughty heroine would be taught a lesson by the hero and she would later fall in love with him. If the heroine is good, then her father would be the arrogant person, who would insult and humiliate the poor hero in parties and social occasions.

The rich heroine would always be motherless. The poor hero would always be fatherless. His widowed mother, always in plain, white saree, would say "If only your father was there" every five minutes and break into tears.

The newer films are all globalised. Hero, heroine is working or has business abroad. Now movies about the poor class, even middle class are very rare. Almost all movies have super rich, globe trotting characters.

ನಮ್ಮ ಕನ್ನಡ ಚಿತ್ರರಂಗದಲ್ಲೂ ಇಂಥ ಅನೇಕ stereotypeಗಳಿವೆ. ಅದರಲ್ಲೂ ಹಳ್ಳಿ ಚಿತ್ರಗಳೆಂದರೆ ಮುಗೀತು, ಅದೇ ಏಕತಾನತೆಯ ದೃಶ್ಯಗಳು. ಹಳ್ಳಿ ಎಂದರೆ ಅದು ಮಂಡ್ಯ, ಮೈಸೂರು ಕಡೆ ಹಳ್ಳಿಗಳೇ ಆಗಬೇಕು. ಅಲ್ಲಿ ಒಂದು ನದಿ ಇರಲೇಬೇಕು. ಅದು ಕಾವೇರಿಯೇ ಆಗಿರಬೇಕು,ಮತ್ತು ಅದಕ್ಕೊಂದು ಚಿಕ್ಕ ಜಲಪಾತ ಇರಲೇಬೇಕು. ಕಾಲ ಯಾವುದೇ ಇರಲಿ, ಸಮಸ್ಯೆಗಳೆಲ್ಲ ಅರಳಿಕಟ್ಟೆ ಪಂಚಾಯ್ತಿಯಲ್ಲೇ ತೀರ್ಮಾನ ಆಗಬೇಕು. ಪಂಚಾಯ್ತಿ ಮುಖ್ಯಸ್ಥನ ಬಾಯಲ್ಲಿ "ನಮ್ ಸುತ್ತ ಮುತ್ತ ಹತ್ತೂರಲ್ಲಿ..." ಎನ್ನುವ ಡಯಲಾಗ್ ಆಗಾಗ ಬರುತ್ತಿರುತ್ತದೆ. ಹಳ್ಳಿಯಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲರೂ ರೈತರೆ. ಹಳ್ಳಿಗಳ ಇತರ ವೃತ್ತಿಗಳು ನಮ್ಮ ಚಿತ್ರಗಳಲ್ಲಿ ತುಂಬಾ ಅಪರೂಪವಾಗಿ ಬಂದಿವೆ.

ನಮ್ಮ ಹಳ್ಳಿಗಳಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟು ವೈವಿಧ್ಯ ಇದೆ. ಮಲೆನಾಡಿನ ಹಳ್ಳಿ ಒಂಥರ, ಕರಾವಳಿ ಇನ್ನೊಂದು ಥರ. ಅಲ್ಲೇ ಮತ್ತೊಂದು ವಿಧ. ಉತ್ತರ ಕನ್ನಡ, ದಕ್ಷಿಣ ಕನ್ನಡ, ಉಡುಪಿ, ಪುತ್ತೂರು, ಸುಳ್ಯ, ಒಂದಕ್ಕೊಂದು ವಿಭಿನ್ನ. ಬಯಲು ಸೀಮೆ, ಧಾರವಾಡ, ಬೆಳಗಾವಿ, ಬಿಜಾಪುರ, ಬಳ್ಳಾರಿ, ಗುಲಬರ್ಗ, ಊರಿಂದ ಊರಿಗೆ ವ್ಯತ್ಯಾಸಗಳು ಕಾಣಿಸುತ್ತವೆ. ಇವೆಲ್ಲ ನಮ್ಮ ಚಿತ್ರರಂಗ ತೋರಿಸಿದ್ದು ಅತೀ ಕಡಿಮೆ.

ಊರಿಗೊಬ್ಬ ಗೌಡ ಇರಬೇಕು. ಹಳ್ಳಿ ಗೌಡನ ಪಾತ್ರ ಪೂರ್ತಿ ಕಪ್ಪು ಇಲ್ಲ ಪೂರ್ತಿ ಬಿಳಿ, shades of grey ಇಲ್ಲವೇ ಇಲ್ಲ. ಅವನು ಅತೀ ದುಷ್ಟನಾಗಿರುತ್ತಾನೆ, ಇಲ್ಲ ದೇವರನ್ನೂ ಮೀರಿಸುವಷ್ಟು ಒಳ್ಳೆಯವನಾಗಿರುತ್ತಾನೆ. ಒಳ್ಳೆ ಗೌಡ ಆಗಿದ್ದರೆ ಅವನ ಮಕ್ಕಳೋ, ತಮ್ಮನೋ ಖಳನಾಗಿರುತ್ತಾನೆ. ಇವರಿಗೆ ನಾಯಕ ಅಥವಾ ನಾಯಕಿಯ ಮೇಲೆ, ಇಲ್ಲ ಅವರ ಮನೆಯವರ ಮೇಲೆ ಸುಳ್ಳು ಆಪಾದನೆ ಹೊರಿಸುವುದೇ ಕೆಲಸ.

ನಾಯಕಿ ಹಳ್ಳಿಯ ಮುಗ್ಧ ಹುಡುಗಿಯಾಗಿರುತ್ತಾಳೆ, ಇಲ್ಲ, ಅಮೇರಿಕಾದಲ್ಲಿ ಬೆಳೆದ ಧಿಮಾಕಿನ ಹೆಣ್ಣಾಗಿರುತ್ತಾಳೆ. ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲಿ ಹುಡುಗಿಯರೆಲ್ಲ ಅರ್ಧಂಬರ್ದ ಬಟ್ಟೆ ತೊಟ್ಟರೆ ನಾಯಕನ ತಂಗಿ ಲಂಗ ದಾವಣಿಯಲ್ಲಿ ಬರುತ್ತಾಳೆ. ನಮ್ಮ ಚಿತ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಅಣ್ಣ ತಂಗಿ ಸಂಬಂಧಗಳಿಗೆ ಹೋಲಿಸಿದರೆ, ಅಕ್ಕ ತಮ್ಮ, ಅಕ್ಕ ತಂಗಿ, ಅಣ್ಣ ತಮ್ಮ, ಈ ಸಂಬಂಧಗಳು ಕಡಿಮೆ. ನಾಯಕನಿಗೆ ತಂಗಿ ಇರಲೇಬೇಕು, ನಾಯಕಿಗೆ ಅಣ್ಣ ಇರಲೇಬೇಕು.

ಇತರ ಭಾಷೆ ಚಿತ್ರಗಳಲೂ ಇಂಥಾ stereotypeಗಳು ಬೇಕಾದಷ್ಟು ಇದ್ದೇ ಇರುತ್ತವೆ. ನನಗೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದಿರುವುದರಿಂದ ಬರೆದಿಲ್ಲ ಅಷ್ಟೆ.